Dag 3: Halleluja!
Blijf op de hoogte en volg Elise
13 Mei 2014 | Verenigd Koninkrijk, Edinburgh
Verslag van Margo.
Een vroege zondag, en dat betekende richting de kerk. Logisch, ik zit immers op de Christelijke Hogeschool. Maar voordat het zover was, moesten we eerst maar lekker rustig wakker worden en elkaar vertellen hoe goed we hadden geslapen. Blijkbaar lag ik in een soort van coma, want ik heb een speech gegeven in mijn slaap, die begon met een gepaste o o, nee nee nee, dat mag niet, brabbeltaal en iets over kaartjes ruilen... Ik heb een zwaar leven, dat wordt hieruit wel duidelijk.
Na deze mooie verhalen ben ik samen met een aantal andere meiden naar de keuken gegaan. Daar heb ik mijn ontbijt genuttigd en vrijwel direct daarna stond ons de reis naar de kerk te wachten. We zouden met het openbaar vervoer gaan, een heel gedoe als groep. Het was handig om alvast 3,50 pond klaar te hebben, zodat je snel een kaartje kon kopen. Na wat kijken en turen (in de verkeerde richting, links rijden blijft raar...) kwam eindenlijk onze bus. Snel moesten we allemaal ons geld in een apparaat gooien en kregen we ons kaartje. De reis zelf duurde niet erg lang en nadat we waren uitgestapt hebben we nog ons lied geoefend, terwijl we richting de kerk liepen. Een baptistenkerk, wat inhield dat je alles met je hele lichaam mocht meedoen. Dansen, springen etc. De dienst was wat dat betreft nog vrijer dan ik had verwacht, er kwamen mensen met linten en die linten zwaaiden ze heen en weer, als eerbetoon aan Jezus. Als groep hebben wij dus nog wat gezongen in de kerk, zowel een canon en tweestemmig lied en dat allemaal in het Nederlands. De mensen moesten even wennen, maar ze vonden het toch wel mooi. De preek werd gedaan door een man die behoorlijk aanwezig was, en dan bedoel ik niet qua persoonlijkheid. Toch maakte dat zijn verhaal niet minder, het was zelfs wel mooi. Het ging over 4 dimensies, het 4D leven, dus lengte, breedte, hoogte en oneindigheid, allias de liefde van God. Het was een mooi verhaal, maar het duurde wel ietwat lang. Na de dienst hebben we nog wat gepraat met een aantal oude dames die in die buurt wonen. Ze vonden het erg leuk dat we er waren en we werden gezegend, geknuffeld en uitgezwaaid. Een bijzonder moment.
Hierna zijn we met de bus weer terug gegaan richting ons hostel, waar we snel even wat gegeten hebben. Ook hebben de meesten van ons zich even omgekleed, want er stond een flinke wandeling op het programma. We zouden door het park van de koningin lopen, waar ook een heuvel van zo'n 350 meter hoogte te vinden was. Eerst hebben we door een deel van de stad nog gelopen en hebben we het nieuwe en het oude deel van de stad goed kunnen bekijken. Daarna kwamen we al vrijsnel aan bij het begin van de beklimming: een bos. Het was er echt supermooi. Er waren allemaal kleine modderige paadjes waar je ongeveer op kon lopen. De boompjes waren echt prachtig en deden mij denken aan één van mijn vorige woonplaatsen, Dronten. Een supermooi gedeelte van de route wat mij betreft. Ik liep vrij vooraan en het was ook mooi om te zien hoe onze groep een grote slinger door het bos werd. We konden niet meer naast elkaar lopen namelijk.
Na een tijdje kwamen we uit op het open veld, waar het uitzicht echt prachtig was. Je kon gewoon de hele stad al zien, zo hoog waren we al. Maar dat open veld was ook het begin van het zware gedeelte van de wandeling. Het was best wel stijl en de lucht werd steeds benauwder. Het was best een pittig gedeelte en ik moest ook echt even doorbijten op sommige momenten. Maar na een boel gepuf en gesteun, had ik uiteindelijk, net als de rest van de groep, de top behaald. 350 meter hoog! En het enige wat ik hierover kan zeggen is, is wauw. Het was echt een super intens moment, zeker met de groep.
Toen de fotoshoot boven op de heuvel was afgelopen, zijn we weer naar beneden gelopen, waar we halverwege nog even zijn gestopt voor wat praktische zaken. Ook hebben we daar samen gebeden, iets wat heel veel mensen echt raakte, waaronder mij ook. De woorden die werden gezegd, werden op de één of andere manier heel erg persoonlijk. Een bijzonder gevoel. Hierna hebben we het laatste stuk nog richting het hostel gelopen en daar ben ik samen met Simone, Hanneke, Jelmer, Pauline en Elise nog even naar de supermarkt gegaan, om ontbijt te scooren voor de volgende dag (Chocopops zijn meester).
Deze avond moesten we zelf koken en een deel van de groep heeft dit ook gedaan, de macaroni met prut, gehakt en paprika was best lekker en we hebben ontzettend veel gelachen aan onze tafel. Vervolgens ging ik met de rest van de mensen die nog niets hadden gedaan, lekker afwassen, wat vlot ging.
De rest van de avond mochten we zelf invullen, maar het was al wel half 9 toen onze vrije tijd begon. Erg veel konden we dus niet meer ondernemen. Ik zelf was even snel onder de douche gesprongen, heb een beetje rustig aan gedaan en later op de avond heb ik nog een serieus gesprek gehad met Pauline, Sylvana, Jaap, Hanneke, Jelmer en Anna Marie. Iets wat echt superfijn was en ook echt even nodig, na zo'n lange en vermoeidende dag. Ik had echt een beetje last van heimwee, ik miste mijn familie en Tim, en had even wat mensen om mij heen nodig. Iets wat de groep echt close maakte.
Nu lig/zit ik weer in mijn bed. Het was een mooie, maar vermoeiende dag. Ik besef mij nu echt dat ik het zo getroffen heb met mijn reisgenoten en kamergenoten. Het is hier superleuk en ik heb zoveel aan ze. Morgen gaan we richting een school, waar we netjes gekleed heen moeten. Ik ga nu maar slapen, dan vallen de wallen hopelijk een beetje mee morgen ;). Ik ben benieuwd in elk geval...
Een vroege zondag, en dat betekende richting de kerk. Logisch, ik zit immers op de Christelijke Hogeschool. Maar voordat het zover was, moesten we eerst maar lekker rustig wakker worden en elkaar vertellen hoe goed we hadden geslapen. Blijkbaar lag ik in een soort van coma, want ik heb een speech gegeven in mijn slaap, die begon met een gepaste o o, nee nee nee, dat mag niet, brabbeltaal en iets over kaartjes ruilen... Ik heb een zwaar leven, dat wordt hieruit wel duidelijk.
Na deze mooie verhalen ben ik samen met een aantal andere meiden naar de keuken gegaan. Daar heb ik mijn ontbijt genuttigd en vrijwel direct daarna stond ons de reis naar de kerk te wachten. We zouden met het openbaar vervoer gaan, een heel gedoe als groep. Het was handig om alvast 3,50 pond klaar te hebben, zodat je snel een kaartje kon kopen. Na wat kijken en turen (in de verkeerde richting, links rijden blijft raar...) kwam eindenlijk onze bus. Snel moesten we allemaal ons geld in een apparaat gooien en kregen we ons kaartje. De reis zelf duurde niet erg lang en nadat we waren uitgestapt hebben we nog ons lied geoefend, terwijl we richting de kerk liepen. Een baptistenkerk, wat inhield dat je alles met je hele lichaam mocht meedoen. Dansen, springen etc. De dienst was wat dat betreft nog vrijer dan ik had verwacht, er kwamen mensen met linten en die linten zwaaiden ze heen en weer, als eerbetoon aan Jezus. Als groep hebben wij dus nog wat gezongen in de kerk, zowel een canon en tweestemmig lied en dat allemaal in het Nederlands. De mensen moesten even wennen, maar ze vonden het toch wel mooi. De preek werd gedaan door een man die behoorlijk aanwezig was, en dan bedoel ik niet qua persoonlijkheid. Toch maakte dat zijn verhaal niet minder, het was zelfs wel mooi. Het ging over 4 dimensies, het 4D leven, dus lengte, breedte, hoogte en oneindigheid, allias de liefde van God. Het was een mooi verhaal, maar het duurde wel ietwat lang. Na de dienst hebben we nog wat gepraat met een aantal oude dames die in die buurt wonen. Ze vonden het erg leuk dat we er waren en we werden gezegend, geknuffeld en uitgezwaaid. Een bijzonder moment.
Hierna zijn we met de bus weer terug gegaan richting ons hostel, waar we snel even wat gegeten hebben. Ook hebben de meesten van ons zich even omgekleed, want er stond een flinke wandeling op het programma. We zouden door het park van de koningin lopen, waar ook een heuvel van zo'n 350 meter hoogte te vinden was. Eerst hebben we door een deel van de stad nog gelopen en hebben we het nieuwe en het oude deel van de stad goed kunnen bekijken. Daarna kwamen we al vrijsnel aan bij het begin van de beklimming: een bos. Het was er echt supermooi. Er waren allemaal kleine modderige paadjes waar je ongeveer op kon lopen. De boompjes waren echt prachtig en deden mij denken aan één van mijn vorige woonplaatsen, Dronten. Een supermooi gedeelte van de route wat mij betreft. Ik liep vrij vooraan en het was ook mooi om te zien hoe onze groep een grote slinger door het bos werd. We konden niet meer naast elkaar lopen namelijk.
Na een tijdje kwamen we uit op het open veld, waar het uitzicht echt prachtig was. Je kon gewoon de hele stad al zien, zo hoog waren we al. Maar dat open veld was ook het begin van het zware gedeelte van de wandeling. Het was best wel stijl en de lucht werd steeds benauwder. Het was best een pittig gedeelte en ik moest ook echt even doorbijten op sommige momenten. Maar na een boel gepuf en gesteun, had ik uiteindelijk, net als de rest van de groep, de top behaald. 350 meter hoog! En het enige wat ik hierover kan zeggen is, is wauw. Het was echt een super intens moment, zeker met de groep.
Toen de fotoshoot boven op de heuvel was afgelopen, zijn we weer naar beneden gelopen, waar we halverwege nog even zijn gestopt voor wat praktische zaken. Ook hebben we daar samen gebeden, iets wat heel veel mensen echt raakte, waaronder mij ook. De woorden die werden gezegd, werden op de één of andere manier heel erg persoonlijk. Een bijzonder gevoel. Hierna hebben we het laatste stuk nog richting het hostel gelopen en daar ben ik samen met Simone, Hanneke, Jelmer, Pauline en Elise nog even naar de supermarkt gegaan, om ontbijt te scooren voor de volgende dag (Chocopops zijn meester).
Deze avond moesten we zelf koken en een deel van de groep heeft dit ook gedaan, de macaroni met prut, gehakt en paprika was best lekker en we hebben ontzettend veel gelachen aan onze tafel. Vervolgens ging ik met de rest van de mensen die nog niets hadden gedaan, lekker afwassen, wat vlot ging.
De rest van de avond mochten we zelf invullen, maar het was al wel half 9 toen onze vrije tijd begon. Erg veel konden we dus niet meer ondernemen. Ik zelf was even snel onder de douche gesprongen, heb een beetje rustig aan gedaan en later op de avond heb ik nog een serieus gesprek gehad met Pauline, Sylvana, Jaap, Hanneke, Jelmer en Anna Marie. Iets wat echt superfijn was en ook echt even nodig, na zo'n lange en vermoeidende dag. Ik had echt een beetje last van heimwee, ik miste mijn familie en Tim, en had even wat mensen om mij heen nodig. Iets wat de groep echt close maakte.
Nu lig/zit ik weer in mijn bed. Het was een mooie, maar vermoeiende dag. Ik besef mij nu echt dat ik het zo getroffen heb met mijn reisgenoten en kamergenoten. Het is hier superleuk en ik heb zoveel aan ze. Morgen gaan we richting een school, waar we netjes gekleed heen moeten. Ik ga nu maar slapen, dan vallen de wallen hopelijk een beetje mee morgen ;). Ik ben benieuwd in elk geval...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
